hayatımın 18 senesinde yediklerimin diyetini ödeme zamanı geldi!!
şimdi 26 yaşındasın ne ayak diyen olursa diye açıkliim efenim;
(hoş ortalıklarda kimse yok ama olur ya birinin bakası gelir anlamaz falan)
ben 8 yaşıma kadar bildiğiniz çiroz bi hatundum
böle çırpı baçaklı falan
hatta 5 yaş civarı aldığım bir "zafiyet geçiriyo" tanım bile mevcut (doktor onaylı)
ondan sonra ilkokul, falan başladı ve ben lanet bir sınıf öğretmenine sahip oldum.
zaten içime kapanıktım yumurtaya kaçtm.
konuşmayı sevmezdim ki hala pek sevmem.
ben konuşmayıp sustukça olay direk "sustukların büyür içinde" şeklinde gelişti...
sonra ben sustuklarımı içimde büyütürken 3. sınıfın sonunda sınıf değiştirdim.
lanet sınıf öğretmenimin gerçekten lanet bir insan olduğunu ancak 3. sınıfta aileme anlattım.
ya da yanlış olanın ben değil o olduğunu ancak o zaman kavradım.
fakat bi yerde açıklık kalmış olmalı
zira sınıf değiştirince arkadaş sahibi olmamı
o yaz aldığım kilolar sonucu "görünür" olmama bağladım.
evet bunu düşünürken gayet soğuk kanlıydım.
hatta hızımı alamayıp sınıftaki en minyon oğlana hayran oldum.
kendisi her iyi yetişmiş türk evladı gibi sadece beni sınıfa kabul ettirmeye çalışıyodu
ama o yaşta bi kahramana ihityacım vardı bende onu seçtim.
ha bişi yaptım mı? yok. çok mu hastaydım? yok. yememe mani oldumu? alakası bile yok.
neyse orta okula geçtiğimde kilo almaya devam ediyodum.
bildiğiniz pesimist ve melankolik bi tiplemeydim
fakat bunu optimist bir şebeklikle örtmeyi erdem sayıyodum
(ki hala aynı düzlemde yol alıyorum)
pek çok arkadaş edinebilirdim orta okulda fakat ben bunu pek istemedim.
herkes bana çok uzakı
kimisi çok marjinaldi
kimisi çok arabeskti
kimisi çok dişiydi
kimisi çok not merkezciydi
kimisi çok serseriydi
bense hiç bir şey için "çok" değildim
sıradandım ve sıradanlığımı seviyodum.
beni ayrı kılan tek özelliğim büyüdüğümde çizgifilm yapma isteğimdi.
annem, grafikerdi ablam anadolu üni. de grafik kazanmıştı.
bense ilkokula giderken trt de Michelangelo ile ilgili bir dizi izlediğimden beri heykelle ilgiliydim
sonra daha öncede behsettiğim "hime-chan no ribbon" animesini izledim
ve tek bir hayalim oldu
stop motion animasyon..
sonrada hayatımın geri kalanında yanımda olan insanla tanıştım,
3 sene aynı sınıfta okuyup sadece 3. sınıfta adam akıllı konuştuğum Nell.
tabii o zamana kadar ben haala susuyodum ve sustuklarımı büyütüyodum.
onunla kaynaştığımdaysa artık bir ergenlik yolcusuydum.
lisede ergen oldum. görebileceğiniz en ruh hastası modellerden.
kıskanç ve mutsuz.
ve dediğim gibi güya optimist.
bişeyin önce en kötü yanını görüp sonra tam zıttını düşünmek optimizim değildir kandırmayın kendinizi.
neyse ben ergen oldum ve sustum.
sutukça şiştim
sustukça kızdım
kızdıkça şiştim
bide tutup aşık oldum...
platonik.
platoniğin dibi...
o çok popüler ve çok yakışıklı
üstelik orta okuldan beri görüp "oha ne güzel hatun" dediğim bi hatunla birlikte...
bense sırada ve ergen.
bu arda o ergen değildi bende bi üst sınıfta olmasına rağmen 4 yaş büyüktü ayu.
ben liseye başladığımda daha 14 üme basmamıştım o ise 18 yaşına girdiydi o sene..
konuşamadım
konuşmayı herşeyden çok istedim
ama 14 senedir konuşmakla hiç aram olmamıştı
artık konuşamıyodum.
zaten onu gördüğümde ses bile çıkaramıyodum
nefes bile alamıyodum
fakat asla "az kendime bakayım oda beni sevsin" demedim
tam tersine ilk ona baktığımdan beri biliyodum
eğer yanına gidip 2 kelime etsem 3.sü gelmezdi.
o "a" ise ben "z" idim.
o aşık olup müslüm dinlerdi.
ben leman sam.
o hayatı hakkında düşünmezdi
bense 13 yaşımda o gün ölürsem hayatımda korkmadan adım atmadığım için kederlenirdim.
o o düşünmüyodu yaşıyodu
bense düşünüp yaşamıyodum.
sustum.
kankam gerçekten konuşma ustasıdır. hiçbi lafın altında kalmaz.
o konuştu
ben sustum
lise 1 de ilk kankam Nell ve ben T ile tanıştık.
T ye baktığımda hep imrenirdim öz güvenin tek adıydı benim için.
nell 1. sınıf sonunda sözel okudu T ve bende sayısal.
aynı sınıftaydık.
T kendine güveniyodu ve insan ilişkilerinde ustaydı
T de başkalarıyla da konuştu.
ben gene sustum
haset ettim sustum
mutlu oldum sustum
ve sustuklarımı büyüttüm
lise bittiğinde
16 buçuk yaşımdaydım.
güzel sanatalar için uğraştım
1. denememde geleneksel'i kazandım
gitmedim
2. denemem hüsrandı
bi halt olmadı
3.denemede ise istediğim tek bölüm olan animasyonu kazanamadım
onun yerine 3. okulda (marmara,mimarsinan,anadolu) toplam 5 bölüm kazandım
ve hep Michelangel'nun suçu
sırf yaptığıma hayat verebilme arzumdan dolayı
edüstri ürünleri tasarımını seçtim...
seçmez olaydım daha 1. sınıfın ilk döneminde seçimimin hata olduğunu anladım..
kahroldum...
fakat bunu anneme söylediğimde beni bi dövmediği kaldı
bende sustum
5 sene gittim o bölüme
ve en çok 2. sınıfa kadar gelebildim.
nefret ettim.
bölüm başkanına okulu bırakmak istediğimi söylediğimde
"haklısın bazı insanlar bazı işleri yapamaz" dedi
her ne kadar kızsamda haklıydı.
5. senenin ortasında psikoloğa gitmeye başladım
amacım kilo vemeyi reddedişimi anlamaktı.
endokrinoloklara falan gittim testleden geçtim
POK liydim (polikistik over) çok üstünde durmadım.
5. senemde bölümümü bıraktım ve tekrara sınava girdim.
tek atış özel üniverste. 1.likle girdim burslydum
özel üniverste iyiydi
bütün hocalar egolarını devlet okullarında bırakıp geliolardı
üstelik devlet okulunda kötü ya da vasat olmaktansa
özel okulda iyi olmayı seçtim
psikoloğa 2 sene kadar gittim.
belkide ilk gitme nedenim olan kilolarım dışında herşeye odaklandım.
sonra finansal nedenlerle gitmeyi bıraktım.
fakat o 2 sene beni bi hayli geliştirdi
artık konuşmaya başladım
hatta susmakta bile zorlandım
sonrada en nihayetinde bu sene tüm cesaretimle tekrar doktora gittim.
zaten bir kaç senedir bildiğim bedensel kısır döngümü kırmak için.
kilo aldıkça bozulan hormonal dengem ve hormon dengem bozuldukça artan kilolarım
şimdi
sustuklarımın ve yediklerimin diyetini ödüyorum
ilk kez mutluluğu tümüyle hissediyorum.
acıkmıyorum bile
biraz korkuyorum
bu kiloların ardına sakladığım duyguların ortaya çıkmasından
birazda eğer zayıflarsam neye benziyeceğimi bilmiyo oluşumdan
ama bu kez susmayacağım!
